Martin van Dijk
Martin van Dijk (1963) zou graag abstract willen werken, maar om een voor zichzelf nog onverklaarbare reden is zijn werk altijd figuratief. Zijn atelier is even bont als zijn schilderijen. Overal liggen uitgeknepen tubes verf en aan het plafond hangen drie fluorescerende racefietsen. Martin van Dijk is van mening dat men schilderijen niet moet bespreken maar dat je er naar moet kijken. |
|
|
Na een opleiding gevolgd te hebben aan de Koninklijke Academie voor Beeldende Kunsten te Den Haag, trok ook de jeugdige Martin van Dijk, net als vele andere leeftijdgenoten, zich terug in zijn atelier, om zodoende, zoals hij zelf zegt, zijn wereld in verf te creëren. Heel belangrijk, en nog steeds, waren hierbij zijn ‘idolen’, zijn grote inspiratiebronnen als; Willem de Kooning, Pieter Defesche, Ger Lataster en Gerriet Postma. Tal van publicaties en monografieën van deze kunstenaars kregen een plaats in zijn atelier, gaven hem een houvast en een bevestiging. Een bevestiging een weg te volgen in een geheel eigen beeldtaal, zich niet te laten leiden door meningen en uitingen van buitenaf. |
Mede geïnspireerd door zijn vele reizen door Italië en door de muziek, toonde het vroegere oeuvre van Van Dijk nog enigszins figuratieve elementen. Door een ingetogener kleurgebruik, een volstrekt eigen vormtaal en gelaagdheid in zijn werk, weet hij op een fascinerende manier de aanschouwer te raken. Hiervoor hanteert hij dan ook een bijzonder werkproces; allereerst ‘prepareert’ hij zijn doeken, heel spontaan, met een laag acrylverf. Daarna volgt een verdere fase waarin hij gebruikt maakt van olieverf en plafondplast. Het uiteindelijk resultaat is verbluffend; het zuiver abstract ogende werk resulteert tot een ware zoektocht, dreigt door de gelaagdheid, de structuur, als het ware van de wand af te komen. De door hem gekozen titels dreigen de zoektocht te verkorten, maar blijven gedachten van de kunstenaar. Liever laat hij de gedachtegang van het publiek de vrije loop… |
|
