Gerriet Postma
“Ik ben alleen maar verf”, zo luidt de lijfspreuk van het internationale erkende ‘schilderdier’ Gerriet Postma (Twijzelerheide, 1932). En zo is het. |
|
|
Postma legt zijn ziel en zaligheid in het schilderen. Het gaat hem niet zo zeer om schoonheid, maar om waarachtigheid. Een goed schilderij is een eerlijk schilderij, voortkomend uit een onverdunde drang tot expressie. Dat betekent niet alleen vaart en voortvarendheid, maar ook openstaan voor de zwarte kanten van het leven, voor de schaduwzijde die kwetsbaar maakt. In zijn zoektocht slaat Postma telkens weer een andere weg in, om na een tijdje aftasten en uitproberen weer op zijn schreden terug te keren. Zo ontstaan afwisselend reeksen van heel fel gekleurde schilderijen, doeken vol dramatiek en dreiging, zwaar getoonzet met veel rood of veel zwart, en ‘blondere’ werken met een grote nadruk op lyriek. |
Heel af en toe is er in het werk van Gerriet Postma nog een – summiere – verwijzing naar de zichtbare werkelijkheid. Naar onderwerpen als insecten vrouwen, het meedogenloze drama van het stierengevecht. Postma is een man van grote stappen, het grote gebaar. Maar binnen dat grote gebaar valt het kleine en het subtiele te bespeuren. Het behoedzame en aftastende komt vooral ook tot uiting in zijn tekeningen. Groots, meeslepend, monumentaal- dat is wat Gerriet Postma wil zijn, maar nietig, kwetsbaar en gevoelig al evenzeer. Want zonder het kleine kan het grote niet bestaan. |
|
